花様年華 the notes・โฮซอก 20/9/15
คุณแม่ของจีมินเดินตัดมายังห้องฉุกเฉิน
เธอใช้นิ้วมือปัดใบไม้ที่ติดอยู่บนไหล่ของจีมิน ในขณะที่ตรวจดูลำดับการให้น้ำเกลือและป้ายชื่อที่ติดอยู่บนเตียง ผมคิดว่าจำเป็นที่จะต้องเล่าให้เธอฟังถึงเรื่องอาการป่วยของจีมินที่กำเริบขึ้นมาตอนที่เราอยู่ที่ป้ายรถประจำทาง จนจีมินถูกนำตัวมายังห้องฉุกเฉิน ผมจึงเข้าไปใกล้ ๆ เธอเงียบ ๆ
และแล้ว คุณแม่ของจีมินก็รับรู้ถึงการมีอยู่ของผม เธอมองผมด้วยสายตาที่ส่อแววสงสัยอะไรบางอย่าง
ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ก็เลยหดตัวอยู่เช่นนั้น
คุณแม่ของจีมินพูดกับผมเพียงแค่ว่า “ขอบคุณ” จากนั้นเธอก็ถอยห่างจากผม
แต่ที่เธอเข้ามาใกล้ผมอีกรอบก็ตอนที่คุณหมอและพยาบาลจะเข็นเตียงออกจากห้องฉุกเฉิน และผมตามพวกเขาไป
คุณแม่กล่าวขอบคุณผมอีกรอบ และผลักผมไปข้างหลัง จะว่าผลักดีมั้ยนะ เธอสัมผัสมือผมเบา ๆ มากกว่า
แต่ทว่า ทันใดนั้นผมกลับรู้สึกว่ามีเส้นแบ่งเขตที่มองไม่เห็นเกิดขึ้นระหว่างผมและคุณแม่ของจีมิน
เส้นแบ่งนั้นแข็งแรงพอตัว, มันเป็นสัญญาณถึงความเย็นชา และแน่นอนว่ามันเป็นเส้นแบ่งที่ผมข้ามไปไม่ได้
ด้วยความที่ผมอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามามากกว่า 10 ปี เส้นแบ่งนั่นน่ะ สามารถเข้าใจได้ด้วยบรรยากาศ, สายตา, และความรู้สึกทางร่างกาย
ในขณะที่ผมรู้สึกลังเล ผมก็ลงไปนั่งลงกับพื้น
และคุณแม่ของจีมินก็มองผมที่กระทำเช่นนั้นนิ่ง ๆ
ร่างของเธอนั้นเล็กและสวยงาม หากแต่เงาของเธอนั้นช่างใหญ่โตและเย็นชา
และเงาเย็นชาใหญ่โตของเธอก็ครอบงำผมที่นั่งงุดอยู่กับพื้นของห้องฉุกเฉิน
พอผมเงยหน้าขึ้นมา ก็ไม่สามารถมองเห็นเตียงของจีมินที่ถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉินได้
และหลังจากวันนั้น จีมินก็ไม่มาโรงเรียนอีกเลย
