花様年華 the notes・จีมิน 22/7/3
ท้ายที่สุด ผมก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น, เมื่อปิดเสียงเพลงลง ทั้งห้องก็เงียบสงัดจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกเสียจากเสียงหัวใจที่กำลังเต้นและเสียงหอบหายใจของผม
ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาและกดย้อนดูวีดีโอการซ้อมเต้นภาคบ่าย, ภายในวีดีโอนั้น, ท่าทางการเคลื่อนไหวร่างกายของพี่ช่างอ่อนช้อนและดูแม่นยำ, และที่ออกมาเป็นเช่นนี้ได้ ก็เพราะพี่เขาซ้อมมาเป็นระยะเวลานาน ทั้งหยาดเหงื่อที่ทุ่มเทไปกับการซ้อมนี้ ซึ่งสำหรับผมที่ไม่เอาถ่านแล้วนะก็ได้เข้าใจถึงความคาดหวังในตัวเองที่สูงลิ่ว
แต่ถึงกระนั้น เพราะสิ่งที่รู้และสิ่งที่คาดหวังมันช่างแตกต่างกันยิ่งนัก ทำให้ผมถอนหายใจออกมาเมื่อถึงย้อนกลับ
ผมลุกขึ้นอีกครั้ง
“ย้อนกลับ” นั้นผมสามารถทำได้อยู่หรอก แต่ว่า เรื่อง step นั้นไม่ว่าจะพยายามสักกี่ครั้งก็ดูท่าว่าจะเปล่าประโยชน์, ในขณะที่ผมเคลื่อนไหวร่างกายไปยังตำแหน่งต่าง ๆ นั้น การเคลื่อนไหวให้เข้ากับเสียงเพลงยังคงเป็นปัญหาสำหรับผมไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม
นั่นเพราะว่าผมเผลอพูดไปว่า “พรุ่งนี้เดี๋ยวลองเข้าคู่กันดูนะ”, จนกว่าจะถึงเวลานั้นผมก็อยากจะพยายามลองทำอะไรสักอย่าง
“พยายามดีนินา” ไม่ใช่คำปลอบใจกึ่ง ๆ ล้อเล่นหรอกนะ, ผมอยากจะได้รับการยอมรับจากพี่เขาในฐานะคู่เต้นที่ยอดเยี่ยมราวกับบุคคลที่สามารถหายใจในจังหวะเดียวกันกับพี่เขาได้
