花様年華 the notes・ยุนกิ 22/6/15
นอกจากเสียงเตือนที่มันดังลั่นอยู่ในหัวผมแล้ว เสียงอื่น ๆ นอกจากนั้นผมก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย
นี่เมาไปมากแค่ไหนนะ? ที่นี่ที่ไหนกัน? ต่อให้อยากจะรู้สักเท่าไรว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไร
เมื่อผมค่อย ๆ โซซัดโซเซออกมาข้างนอก ถึงได้รู้ว่ามันมืดค่ำแล้ว และผมก็เดินออกมาทั้งอย่างนั้น
ผมไม่รู้ว่าไอ้ที่ตัวเองเดินชนนั้นเป็นคนเดินเท้า หรือเครื่องจำหน่ายอัตโนมัติ หรือจะเป็นผนังตึก
ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ช่างมันเถอะ ผมลืมมันไปหมดแล้ว
เสียงของจีมินยังคงดังก้องกังวาลอยู่ในโสตประสาทของผม
“ฮยอง! จองกุกเขา!!!!…” ความทรงจำหลังจากนั้นคือผมปีนบันไดโรงพยาบาลราวกับคนบ้า
ทางเดินของโรงพยาบาลช่างมืดและยืดยาวผิดปกติ, ผมวิ่งผ่านบรรดาผู้คนที่สวมเสื้อผ้าผู้ป่วยใน
หัวใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ
ใบหน้าของผู้คนที่ผ่านเลยไปนั้นช่างซีดเซียวยิ่งนัก
แลดูคล้ายกับคนที่ตายแล้วเลยล่ะ
เสียงลมหายในของผมขาดห้วงอย่างรุนแรง เสียงนั่นดังอยู่ภายหัวของผม, เมื่อผมผลักประตูห้องผู้ป่วยที่แง้มเปิดไว้เข้าไป ก็เจอกับจองกุกที่นอนอยู่
ผมรีบเบือนหน้าหนีทันทีเพราะไม่สามารถทนมองสภาพของจองกุกได้, ทันใดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงตึกพังทลาย เสียงเปียโนที่ถูกไฟไหม้, ผมยกมือขึ้นกุมศีรษะพร้อมทั้งทรุดตัวนั่งลง
“เพราะแกนั่นแหละ”
“ถ้าไม่มีแกอยู่ล่ะก็!”
เสียงของแม่…
ไม่สิ… เสียงของผมต่างหากล่ะ, ไม่อ่ะ… เสียงของใครสักคน… เชื่อผมเหอะ ว่าผมกำลังทุกข์ทรมานอยู่กับการที่ไม่สามารถเอื่อนเอ่ยอะไรออกมาเป็นคำพูดได้…
แต่เอาเถอะ เพราะตอนนี้ จองกุกกำลังนอนหลับอยู่ตรงนั้น, นอนอยู่บนทางเดินที่มีผู้ป่วยใบหน้าราวกับศพเดินผ่านไปมา
ผมว่ามันเป็นเรื่องที่แลดูไม่สามารถเป็นไปได้
แล้วก็ตรวจสอบอะไรไม่ได้ด้วย
พอลุกขึ้น เท้าของผมก็สั่นเทาไปหมด
และพอผมออกมาจากโรงพยาบาล น้ำตาก็ไหลพราก
มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้… ผมนึกไม่ออกเลยว่าตัวเองร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อไร
ในตอนที่ผมตั้งใจจะข้ามถนนนั้น มีใครสักคนคว้าไหล่ของผม ลมพัดผ่านวูบไป “ใครเหรอครับ?” อ่าาา ไม่สิ ก็เหมือน ๆ กับคนที่ไม่รู้จักอะไรนั่นแหละ
อย่าเข้ามาใกล้ได้ไหม ปล่อยผมให้อยู่แบบนี้ได้ไหม ผมไม่อยากรับเอาบาดแผลที่ผมไม่อยากจะได้รับเข้ามาหาตัวเลย
