花様年華 the notes・โฮซอก 21/2/25
ผมเต้นโดยที่ไม่ละสายตาจากภาพของตนเองที่สะท้อนลงบนกระจก
เมื่อผมได้เต้นเท้าของผมจะไม่แตะที่พื้น, ร่างกายของผมลอยขึ้นด้านบน, ล้วนแต่เป็นอิสระจากสายตาและกฎเกณฑ์ทั้งปวง
เมื่อผมเคลื่อนไหวร่างกายให้เข้ากับเสียงดนตรี ก็ไม่มีอะไรสลักสำคัญไปยิ่งกว่าการใช้หัวใจขับเคลื่อนร่างกายนี้อีกแล้ว
ผมเริ่มเต้นครั้งแรกเมื่อตอนอายุ 12 ปี, มันเป็นช่วงเวลาที่อาจจะได้ขึ้นโชว์ความสามารถพิเศษในงานกิจกรรม
ผมถูกเพื่อนที่โรงเรียนชักชวนให้ขึ้นแสดงบนเวที, และสิ่งที่เป็นความทรงจำในวันนั้นที่ยังหลงเหลืออยู่ ณ ตอนนี้ก็คือเสียงปรบมือและเสียงเชียร์ด้วยความยินดี หลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าผมได้เป็นตัวของตัวเองเป็นครั้งแรก
และแน่นอนครับ ณ ช่วงเวลานั้น มันเป็นช่วงเวลาที่อยู่ในระดับที่กำลังสนุกสนานไปกับการเต้นประกอบเสียงเพลง
ความดีใจที่เกิดขึ้นนั้น ไม่ใช่ความดีใจที่เกิดมาจากเสียงปรบมือหรือเสียงเชียร์ หากแต่มันเป็นความจริงที่ได้ยินมาจากคนในกลุ่ม ซึ่งก็หลังจากนั้นพอสมควร
ผมที่อยู่นอกกระจกนั้นถูกผูดรัดจากอะไรหลาย ๆ อย่าง, ทันทีที่เท้าของผมสัมผัสพื้น ผมไม่สามารถอดทนได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ไม่ว่าจะเกลียดหรือจะหัวเราะขมขืนผมก็ยังคงหัวเราะ, เมื่อผมกินยาที่ไม่มีความสำคัญที่จะต้องกินเลย ผมก็ล้มตัวลงโดยที่ไม่เลือกเลยว่ากำลังล้มลงที่ไหน, สำหรับผมแล้ว ในตอนที่ผมได้เต้นนั้นผมพยายามไม่เบี่ยงเบนสายตาไปจากตัวเองที่หน้ากระจกเลยซักนิด, มันเป็นตัวตนของผม มันเป็นช่วงเวลาที่ผมได้เป็นตัวของตัวเอง
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมละทิ้งความกดดันทั้งปวงแล้วกระโดดลอยขึ้นไป, มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุข และเมื่อผมมีความสุข ผมก็มีความรู้สึกเชื่อมั่น
ผมพยายามรักษาช่วงเวลานั้นไว้
