花様年華 the notes・จิน 19/3/2
ภายในห้องของอาจารย์ใหญ่ที่ผมถูกพ่อลากเข้ามานั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นชื้นภายในห้อง วันนี้เป็นวันที่ 10 แล้วที่ผมกลับมาจากอเมริกา และด้วยระบบการศึกษาที่แตกต่างกัน ทำให้ผมต้องเรียนในชั้นที่ต่ำกว่าปกติ 1 ชั้นปี เรื่องนี้ผมรู้มาตั้งแต่เมื่อวาน
“รบกวนด้วยครับ”
พ่อวางมือลงบนไหล่ของผม ผมหดตัวโดยอัตโนมัติ
“โรงเรียนนั้นเป็นสถานที่ที่อันตราย จำเป็นต้องได้รับการควบคุมดูแล”
อาจารย์ใหญ่จ้องเขม้นมาที่ผม
ในตอนที่อาจารย์ใหญ่พูดนั้น แก้มที่เต็มไปด้วยริ้วรอยและผิวหนังรอบ ๆ ปากนั้นสั่นไหว, ด้านในของริมฝีปากสีดำคล้ำนั้นเป็นสีแดงคล้ำ
“ซอกจิน เธอเองก็คิดเช่นนั้นไหม?” พอถูกถามคำถามแบบไม่ได้ตั้งตัว ผมก็เกิดอาการสะดุ้งตกใจขึ้นมา พ่อบีบไหล่ของผมแรงขึ้น แรงบีบนั้นพอ ๆ กับที่จะทำให้กล้ามเนื้อเกิดอาการเหน็บชา
“คิดว่าเขาจะผ่านมันไปได้แน่นอนครับ” ผมสานสายตากับอาจารย์ใหญ่ ในขณะที่พ่อค่อย ๆ เพิ่มแรงบีบที่ไหล่ของผม
ผมรู้สึกเจ็บปวดราวกับไหล่กำลังจะแตกหัก ผมกุมฝ่ามือตัวเองไว้แน่น ร่างกายของผมสั่น เหงื่อเย็น ๆ หลั่งไหลออกมา
“มีอะไรก็บอกผมได้เลยครับ, ซอกจิน เธอจะต้องเป็นเด็กดี” อาจารย์ใหญ่มองผมด้วยสีหน้าเย็นชา
“ครับ” ทันทีที่ผมตอบเช่นนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดก็หายเป็นปลิดทิ้ง
ผมได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อและอาจารย์ใหญ่
ผมไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองได้
ผมจ้องไปที่รองเท้าสีน้ำตาลของพ่อและรองเท้าสีดำของอาจารย์ใหญ่ ผมไม่รู้หรอกนะว่ามีแสงส่องเข้ามาจากไหล แต่ว่าผมกลับกลัวแสงระยับนั่น…
