花様年華 the notes・โฮซอก 10/7/23
พอนับไป 3 แล้วก็ได้ยินเสียงหลอนหูอะไรสักอย่าง เหตุการณ์ต่อมาก็คือว่า ผมในตอนเด็กนั้นกำลังจับมือใครสักคนเดินผ่านไป พอหันกลับไปมอง เพื่อน ๆ ชั้นเรียนเดียวกันที่จ้องผมอยู่นั้นก็ไม่มีซะแล้ว
“โฮซอก” คุณครูเรียกชื่อผม, ผมถึงได้รู้สึกตัวว่าทำไมผมถึงอยู่ที่นี่
นั่นก็เพราะ นี่เป็นการมาทัศนศึกษาของทางโรงเรียนยังไงล่ะ
ผมนับผลไม้ที่ถูกวาดลงไปในหนังสือเรียน,
5, 6, ผมนับไปเรื่อย ๆ เสียงของผมสั่น และเหงื่อเริ่มออกที่มือ
ความทรงจำในตอนนั้นลอยกลับเข้ามา
ผมจำใบหน้าของแม่ได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร
ในตอนที่ผมมองไปรอบ ๆ สวนสนุกอยู่นั้น แม่ก็ยื่นช็อกโกแลตมาให้ผม
“โฮซอก หนูนับ 1 ถึง 10 แล้วค่อยลืมตานะ” แล้วพอผมนับเสร็จ ลืมตาขึ้นมา ผมก็ไม่เห็นแม่ของผมแล้ว
ผมก็รอไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าแม่จะกลับมาเลย
ผมนับได้ถึง 9 เท่านั้น ถ้าผมนับเพิ่มไปอีก 1 หน่วย มันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่านะ
แต่ก็นั่นแหละ… ผมไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้
ในหูอื้ออึงไปหมด บรรยากาศรอบ ๆ ตัวผมเริ่มมืดมัว
คุณครูก็ชี้นิ้วคล้ายกับจะบอกว่า ‘นับต่อไป’
เพื่อน ๆ ก็นั่งจ้องผม
ผมนึกใบหน้าของแม่ไม่ออกเลย ผมพลันนึกไปว่า ถ้าผมนับเพิ่มไปอีก 1 หน่วย แม่ก็คงจะไม่กลับมาหาผม
ในตอนนั้น ผมล้มลงไปที่พื้น
